حادثه ی ساختمان پلاسکو، زنگ خطری بزرگ برای تهران

سلام دوستان

امروز متاسفانه ساختمان پلاسکو در خیابان جمهوری طعمه ی آتش شد و پس از چند ساعت تلاش آتش نشانان شجاع و فداکار، در نهایت به دلیل قدیمی بودن ساختمان و مجموعه انفجاراتی که اتفاق افتاد، فرو ریخت و به تلی از آهن و سیمان مبدل شد

این ساختمان یکی از اصلی ترین مراکز فروش و تولید البسه بود و ارزش تقریبی تنها لباسهای موجود در آن ساختمان بیش از 600 میلیارد تومان تخمین زده شده است و این به معنای ارزش بالای تجاری این حادثه می باشد

با رخ دادن این اتفاق، چند نکته ی مهم مطرح می شود،

اول اینکه چه کسی و یا کسانی مسببان اصلی چنین حوادثی هستند و در نهایت چه کسانی باید مسئولیت جبران خسارات وارده را بپذیرند

دوم اینکه در برخورد با حادثه ی پیش امده عملکرد دستگاهها و سازمان ها و همچنین مردم چگونه بود

سوم اینکه چکار باید کرد که ایناتفاق دیگر نیافتد و یا لااقل با هزینه ی کمتری قابل مدیریت شدن باشد

در مورد موضوع اول، متاسفانه به سرعت جناح های سیاسی مختلف به مقصر جلوه دادن طرف مقابل پرداختند و موج حمله به قالیباف شهردار تهران بیشترین وزن را به خود اختصاص داد، البته شورای شهر، آتش نشانی، وزارت کشور و همچنین وزارت کار و بهداشت نیز مورد نقد قرار گرفتند که البته تمام این دستگاهها کوتاهی هایی داشته اند و تجمیع تمام این کوتاهی ها در شرایط بحران به فاجعه ای که اتفاق افتاد ختم می شود. یافتن مقصران و مسئولین اصلی را به صاحبان فن می سپاریم و صرفا به کسانی که دنبال بهره برداری سیاسی از این فاجعه هستند خسته نباشید می گوییم و از خداوند متعال، هدایت این دسته را خواستاریم،

در مورد موضوع دوم، بدترین عملکرد را مردم داشتند، مردمی که با ایجاد ازدحام بسیار زیاد که مانع امدادرسانی شده بود، شرایط را برای رقم زدن این فاجعه هموار کرد، نشان دادند که هیچ آموزشی ندیده اند و هیچ فرهنگ سازی ای نشده است. متاسفانه با توسعه فن اوری های ارتباطی نیز، مردم به صورت دیوانه واری رفتارهای خودپرستانه انجام می دهند و برای مثال با عکس یادگاری گرفتن در محل حادثه، حضور خود و سهیم بودن در وقوع فاجعه را ثبت و پخش کردند. شاید بتوان تمام حاضرین در آن معرکه را به عنوان دامن زنندگان به فاجعه معرفی کرد و این انحطاط اخلاقی و اجتماعی اجتماع را نشان می دهد.

البته این فاجعه کم کاری های مختلفی را در دستگاههای مختلف، از آتش نشانی، شهرداری، وزارت کار، سازمان های نظارت ایمنی، شورای شهر، نیروی انتظامی، مراکز امدادی و همچنین سازمانهای دولتی نشان می دهد. شما دانشگاهها، مراکز آموزشی و صدا و سیما را نیز در سطح دوم کم کارها قرار بدهید که نتوانسته اند به متهمان اصلی این فاجعه یاری مناسب بدهند. در مجموع نشان داده شد که مدیران ستادهای بحران اصلا کارامدی ندارند.

آنچه انسان را نگران می کند، این نکته است که اگر خدای نکرده یک زلزله ی متوسط در تهران اتفاق بیافتد، با این سطح از آمادگی، احتمالا همه ی ساکنان شهر و هر کسی که برای یاری رساندن به ساکنان وارد شهر بشود نیز جان خود را از دست خواهد داد و مردم نیز به بدترین شکل ممکن با شرایط مواجه خواهند شد و اگر به سرعت، اموزشها و بسترسازی ها انجام نشود، باید زلزله در تهران را پایان تهران و حتی پایان ایران دانست،

خدا به همه ی ما رحم کند،

یا علی